فلفل سیاه | فواید، ارزش غذایی و عوارض احتمالی
هزاران سال است که فلفل سیاه به بخشی جدایی‌ناپذیر از آشپزی و پختوپز در سراسر جهان تبدیل شده است. اغلب به این فلفل لقب «پادشاه ادویه‌جات» را می‌دهند. فلفل سیاه از میوه‌های خشک‌شده و نارسِ یک گیاه هندی به نام Piper nigrum به دست می‌آید. هم دانه‌های درستۀ فلفل سیاه و هم پودر فلفل سیاه به‌طور رایج در آشپزی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
علاوه بر طعم دادن به غذا، فلفل‌سیاه ممکن است به‌عنوان یک آنتی‌اکسیدان عمل کرده و فواید گوناگونی را برای سلامتی به همراه داشته باشد.
در این مقاله به بررسی فلفل سیاه، فواید، عوارض جانبی و مصارف آشپزی آن خواهیم پرداخت.
فواید فلفل سیاه برای سلامتی
ترکیبات موجود در فلفل سیاه – بهویژه ترکیب فعال آن به نام پیپرین – ممکن است از بدن در برابر آسیب سلولی محافظت کرده، جذب مواد مغذی را بهبود بخشیده و به مشکلات گوارشی کمک کنند.
آنتی‌اکسیدانی قدرتمند
چندین مطالعه نشان می‌دهند که فلفل‌سیاه در بدن انسان به‌عنوان یک آنتی‌اکسیدان عمل می‌کند.
آنتی‌اکسیدان‌ها ترکیب‌هایی هستند که با آسیب سلولیِ ناشی از مولکول‌های بی‌ثبات (رادیکال‌های آزاد) مبارزه می‌کنند.
رادیکال‌های آزاد در اثر دنبال کردن یک رژیم غذایی نامناسب، قرار گرفتن در معرض نور خورشید، سیگار کشیدن، آلودگی‌ها و موارد دیگر تشکیل می‌شوند.
یک مطالعه درون‌کشتگاهی نشان داده است که عصارۀ فلفل‌سیاه می‌تواند در برابر 93 درصد از میزانِ آسیب رادیکال آزاد مقاومت کند. دانشمندان در این مطالعه، این آسیب را از طریق فرآیند آماده‌سازی چربی (fat preparation) ایجاد کرده‌اند.
مطالعۀ دیگری بر روی موش‌هایی با رژیم غذایی پرچرب نشان می‌دهد که درمان آن‌ها با فلفل سیاه و پیپرین باعث کاهش سطوح رادیکال آزاد شده است که این سطوح به اندازۀ مشابه در موش‌هایی رسید که رژیم غذایی عادی‌ای داشته‌اند.
و در پایان، یک مطالعۀ درون‌کشتگاهی بر روی سلول‌های سرطانی انسانی نشانگر این است که عصارۀ فلفل سیاه می‌تواند تا 85 درصد از آسیب سلولی مرتبط با رشد سرطان را متوقف کند.
علاوه بر پیپرین، فلفل‌سیاه همچنین حاوی سایر ترکیبات ضدالتهابی است، ازجمله روغن‌های ضروری لیمونین و بتا-کاریوفیلن. این ترکیبات ممکن است از بدن در برابر التهاب، آسیب سلولی و بیماری محافظت کنند.
اگرچه اثرات آنتی‌اکسیدانی فلفل سیاه نویدبخش‌اند، اما تحقیقات در این زمینه به مطالعات درون‌کشتگاهی و مطالعات حیوانی محدود هستند.
افزایش جذب مواد مغذی
فلفل سیاه می‌تواند جذب و عملکرد برخی از مواد مغذی و ترکیبات مفید را بهبود دهد.
این فلفل بهویژه ممکن است جذب کورکومین را بهبود ببخشد. کورکومین ترکیب فعال در ادویۀ محبوب و ضدالتهابی زردچوبه است.
یک مطالعه نشان داده است که مصرف 20 میلی‌گرم پیپرین به همراه 2 گرم کورکومین، میزان دسترسی به کورکومین در خون انسان را 2000 درصد بهبود می‌دهد.
تحقیقات همچنین نشان می‌دهند که فلفل‌سیاه ممکن است جذب بتاکاروتن را بهبود دهد. بتاکاروتن ترکیبی است که در میوه‌ها و سبزی‌ها یافت می‌شود و بدن انسان آن را به ویتامین آ تبدیل می‌کند.
بتاکاروتن به‌عنوان یک آنتی‌اکسیدان قدرتمند عمل می‌کند که ممکن است با آسیب سلولی مقابله کرده و درنتیجه از بیماری‌هایی نظیر بیماری قلبی جلوگیری کند.
یک مطالعۀ 14 روزه در بزرگ‌سالان سالم نشان داده است که مصرف 15 میلی‌گرم بتاکاروتن به همراه 5 میلی‌گرم پیپرین، در مقایسه با مصرف بتاکاروتن به‌تنهایی، باعث افزایش قابل‌توجه سطوح بتاکاروتن در خون می‌شود.
بهبود هضم و پیشگیری از اسهال
فلفل سیاه ممکن است به بهبود عملکرد معده کمک کند.
خصوصاً، مصرف فلفل سیاه ممکن است آزادسازی آنزیم‌های موجود در لوزالمعده و روده‌ها را تحریک کرده و به هضم چربی و کربوهیدرات‌ها کمک کند.
مطالعات حیوانی نشان می‌دهند که فلفل سیاه ممکن است از طریق مهار کردن اسپاسم‌های عضلانی در دستگاه گوارش و کاهش سرعت هضم غذا، از اسهال پیشگیری کند.
درواقع، مطالعات انجام شده بر روی سلول‌های روده‌ای حیوانات نشان می‌دهد که دوزهای 10 میلی‌گرمی پیپرین به ازای هر کیلوگرم وزن، با داروهای ضد اسهال نظیر لوپرامید، در پیشگیری از انقباضات روده‌ای ناگهانی قابل مقایسه هستند.
به دلیل اثرات مثبت بر روی عملکرد معده، فلفل‌سیاه ممکن است برای کسانی که اسهال و هضم نامناسب دارند مفید باشد. با این حال، به مطالعات انسانی بیشتری در این زمینه نیاز است.
خطرات و عوارض جانبی احتمالی
مصرف فلفل‌سیاه برای انسان، در مقادیر معمول در غذاها و پختوپز، بی‌خطر محسوب می‌شود.
مکمل‌هایی که در هر دوز 5 تا 20 میلی‌گرم پیپرین دارند نیز بی‌خطر به نظر می‌رسند، اما پژوهش‌ها در این زمینه محدود هستند.
با این حال، خوردن مقادیر بالای فلفل سیاه یا مصرف مکمل‌هایی که دوز بالایی دارند ممکن است به بروز عوارض جانبی منفی نظیر احساس سوزش در گلو یا معده منجر گردد.
علاوه بر این، فلفل سیاه ممکن است میزانِ جذب و در دسترس بودن برخی از داروها در بدن را افزایش دهد. این داروها عبارت‌اند از آنتی‌هیستامین‌هایی که برای تسکین علائم حساسیت استفاده می‌شوند.
اگرچه این فلفل ممکن است به جذب بهتر برخی از داروها کمک کند، اما مصرف آن همچنین می‌تواند به جذب بالا و خطرناک سایر داروها منجر گردد.
اگر می‌خواهید میزانِ مصرف فلفل سیاه خود را افزایش داده یا مکمل‌های پیپرین را مصرف کنید، حتماً قبل از انجام این کار با پزشک خود دربارۀ تداخلات دارویی احتمالی مشورت داشته باشید.
مصارف آشپزی
می‌توانید فلفل سیاه را به طرق مختلفی به رژیم غذایی خود اضافه کنید.
پودر فلفل سیاه یا دانه‌های درستۀ فلفل‌سیاه در شیشه به همراه آسیاب در اغلب فروشگاه‌ها و سوپرمارکت‌ها در دسترس هستند.
برای طعم دادن به گوشت، ماهی، سبزی‌ها، سس‌های سالاد، سوپ، غذاهای سرخ‌کردنی، پاستا و… از فلفل سیاه استفاده کنید.
همچنین می‌توانید مقداری از این فلفل را به تخم‌مرغ نیمرو، تست آووکادو، میوه و سس‌ها اضافه کنید تا غذا کمی طعم تند پیدا کند.
می‌توانید فلفل‌سیاه را در یک مکان خنک و خشک به مدت دو تا سه سال نگهداری کنید.
کلام آخر
فلفل سیاه یکی از محبوب‌ترین ادویه‌ها در جهان است و احتمالاً فواید قابل‌توجهی را برای سلامتی ارائه می‌دهد.
پیپرین، ترکیب فعال فلفل سیاه، ممکن است با رادیکال‌های آزاد مبارزه کرده، هضم را بهبود داده و به جذب بهتر ترکیبات مفید در بدن کمک کند.
استفاده از فلفل سیاه در آشپزی و مصرف آن به‌عنوان یک مکمل غذایی به‌طور کلی خطری ندارد، اما ممکن است میزانِ جذب برخی از داروها را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهد. درنتیجه، در موارد این‌چنینی، باید بااحتیاط مصرف گردد.
علیرغم این موضوع، اضافه کردن این فلفل به رژیم غذایی برای اغلب مردم مشکلی ندارد و حتی می‌تواند فوایدی را برای سلامتی آن‌ها به همراه داشته باشد.